Budowa, czyli jak zamienić marzenia w cztery ściany

Wrzesień 2020 roku. Siedzę na działce, na której za kilka miesięcy stanie mój wymarzony dom. Jak na razie to tylko kawałek ziemi z nieco wyblakłą tablicą informacyjną, ale dla mnie to już świątynia marzeń. Każdy wieczór spędzam tu, wyobrażając sobie, jak będzie wyglądać życie w moim wymarzonym miejscu. Niestety, zamiast budować, muszę walczyć z biurokracją i uporem urzędników. Oto moja historia, która przypomina nieco komedię pomyłek, pełną wzlotów, upadków i... piwa.

Zaczęło się od decyzji o budowie. Na początku wydawało mi się, że wystarczy pokazać palcem w niebo i powiedzieć: „Chcę tu dom!” Na szczęście, moim mądrym przewodnikiem był Jerzy — mój sąsiad, który kilka lat temu przeszedł przez ten sam proces.

„Pamiętaj, młody! Biurokracja to twoja największa przeszkoda. Jeśli nie załatwisz wszystkiego odpowiednio wcześniej, utkniesz w martwym punkcie!” — powtarzał, a ja zapisywałem każde jego słowo w notatniku, z nadzieją, że choć trochę ułatwi mi to życie.

Kiedy pewnego dnia spotkaliśmy się przy ogrodzie, Jerzy spojrzał na mnie z powagą: „Wiesz, jak to jest... jak nie masz w papierach pieczątki, to możesz sobie w nos wsadzić marzenia o budowie”. Przekleństwo biurokracji brzmi niczym archaiczny tekst piosenki, a jednak, nie umniejszało to mojej frustracji. Po miesiącach zbierania papierów, w grudniu 2020 roku odebrałem warunki zabudowy. Myślałem, że to koniec zmagań, ale nie.

Dwa tygodnie później złożyłem projekt do urzędników, a oni postanowili, że potrzebują jeszcze miesiąca, żeby go rozpatrzyć.

Ciekawostką jest, że w Polsce średni czas oczekiwania na pozwolenie na budowę wynosi od 3 do 6 miesięcy, a w niektórych przypadkach może sięgnąć nawet roku. Zaledwie kilka dni po złożeniu projektu dowiedziałem się, że już na etapie przygotowań należy mieć przynajmniej 30% zgromadzonych funduszy na budowę.

„No cóż, Jerzy miał rację, znów trzeba oszczędzać!” — stwierdziłem, czując, jak kolejne zmartwienia zaczynają przytłaczać moją radość.

W końcu nastał ten dzień — 15 lutego 2021 roku — pierwsze wbicie łopaty! Zwołałem ekipę budowlaną i przyjaciół. Nie ma co czekać na lepsze czasy, zaczynamy budowę.

Jednak zaraz po tym, jak ziemia została pierwszym widomym świadkiem naszego postępu, nadeszła pandemia COVID-19. W ciągu kilku dni niektórzy pracownicy musieli zostać na kwarantannie, inni nie mogli dotrzeć do pracy przez obostrzenia.

„To świetnie!” — skwitował Marek, mój murarz, z ironicznym uśmiechem. „Ale przynajmniej mamy więcej czasu na picie piwa”.

Okazało się, że nie tylko my mieliśmy problem z dostępnością. Materiały budowlane były w deficycie, a ceny wzrosły o 30%. Tak więc budowa stała się nie tylko fizycznym wyzwaniem, ale również emocjonalną huśtawką.

Wiedziałem, że kluczem do sukcesu będzie znalezienie jeszcze raz sprawdzonych wykonawców. „Nie bierz wszystkich, którzy mają w ręku młotek” — powtarzał Jerzy. Postanowiłem więc popytać znajomych i sprawdzić opinie w internecie. To były długie godziny rozmów i przeszukiwania forów budowlanych, które generowały więcej nerwów niż radości.

Chciałem zatrudnić kogoś na profesjonalnym poziomie, a nie amatora. Kiedy wreszcie znalazłem nową ekipę, zadawałem im pytania jak na egzaminie.

Nie minęło parę tygodni, a miałem listę polecanych fachowców. „Dzień dobry, panie Krzysztofie! Chciałbym umówić się na spotkanie, by porozmawiać o budowie.” — dzwoniłem z entuzjazmem. Każde spotkanie przynosiło kolejne pytania, ale i sporo odpowiedzi.

Z danych wynika, że zatrudnienie fachowców zwiększa efektywność budowy o około 40%. Z drugiej strony, koszt ich usług może być znacznie wyższy. „Warto jednak zainwestować w jakość, bo to dom na lata!” — przypomniał mi Jerzy, gdy znów miałem ochotę skusić się na taniego wykonawcę.

Pierwsze problemy zaczęły się, gdy okazało się, że murarze potrzebują więcej materiałów niż przewidziano w planie.

„Nie ma problemu, zamówimy więcej” — powiedziałem ze spokojem, ale w myślach przeliczałem koszty. Po drodze pojawiły się inne wyzwania, jak opóźnienia w dostawie okien. „Jak to możliwe, że wszystko jest opóźnione?” — krzyczałem, zerkając na Krzysztofa, który spokojnie montował dach.

„Jak nie COVID-19, to inne problemy. Czasami tak to bywa na budowie!” — wzruszył ramionami.

Przyjąłem do wiadomości, że do osiągnięcia celu potrzeba cierpliwości i determinacji.

W takich momentach zastanawiałem się, czy to naprawdę jest moje marzenie, czy bardziej test wytrzymałości.

Każdy dzień to nowe wyzwanie, ale przecież w każdej trudności kryje się szansa na coś nowego. Tak myślałem, gdy znowu walczyłem z chaosem na placu budowy.

Miesiąc po wprowadzeniu się do domu, postanowiłem zająć się wnętrzem. „Czy warto zatrudnić architekta wnętrz?” — zapytałem siebie, aby nie pomylić funkcji dekoratora ze specjalistą. Z pomocą przyszła mi Ala, która znała się na rzeczy.

„Nie czekaj do końca budowy, zajmij się tym od razu!” — przekonywała mnie, a jej pasja do aranżacji wnętrz była zaraźliwa. Udało nam się stworzyć piękne, przestronne wnętrza. Wybierałem kolory, materiały i meble, a ona sprawiała, że wszystko wyglądało harmonijnie.

„Nie możesz zostawić wykonawcom pełnej swobody w interpretacji projektu, bo skończysz z zupełnie innym efektem!” — mówiła, a ja kiwałem głową, zdając sobie sprawę, jak wiele mogłem stracić, gdybym nie skorzystał z jej wiedzy.

Budowa domu to nie tylko fizyczne stworzenie czterech ścian, ale także proces emocjonalny, który uczy pokory, cierpliwości i otwartości.

Każda przeszkoda, każda kłótnia z ekipą, każdy załatwiony dokument — to część tej drogi. „Najważniejsza jest wytrwałość i umiejętność dostosowania się do okoliczności” — podsumowuję, gdy wspominam to szaleństwo.

Na szczęście, po wielu trudach i jeszcze większej dawce humoru, mogę teraz siąść w moim nowym, wymarzonym domu i pomyśleć: „Udało się!” Choć nie brakowało zwrotów akcji, cała ta historia była niezapomniana — pełna śmiechu i potu.